Το κύριο ερώτημα του τίτλου είναι χωρίς νόημα. Το ξεκαθαρίζουμε από την αρχή. Ο πόλεμος εξ ορισμού είναι βαρύ έγκλημα, που έστω για τον αμυνόμενο θεωρείται «δικαιολογημένο» αλλά παραμένει ηθικά μεμπτό και αποτρόπαιο. Τουλάχιστον κατά τα τρέχοντα της θρησκείας και της δυτικής ηθικής μας.
Στην ηθικολόγηση όμως του πολέμου και στην προσπάθεια να απεκδυθεί αυτός τις χειρότερες εκφάνσεις του, η σφαγή των αμάχων και των αιχμαλώτων παραμένει ως η πιο καταδικαστέα πράξη. Καθώς τόσο οι συμφωνημένοι διεθνώς κανόνες διεξαγωγής του πολέμου (κεντρικό κείμενο εδώ οι Συμβάσεις της Χάγης) όσο και η μετά τον 2ο Παγκόσμιο παγκόσμια ενδοσκόπηση, για το που ακριβώς μπορεί να οδηγήσει η πολεμική μανία και η ανθρώπινη κτηνωδία, έχουν θεσπίσει νέες νόρμες ηθικής και ειδικά δικαστήρια εγκλημάτων πολέμου.
Τι γίνεται λοιπόν στην Ουκρανία; Οι καταγγελίες και από τις δύο πλευρές συνεχείς. Η σφαγή στη Bucha προ λίγων ημερών καταλογίζεται στη Ρωσική πλευρά, ότι εκτέλεσε μαζικά ουκρανούς πολίτες στην αποχώρηση της από τα περίχωρα του Κιέβου. Όχι απαντά η Ρωσία, είναι ουκρανική εσωτερική εκκαθάριση, δολοφόνησαν συμπαθούντες των Ρώσων, αλλά και σκηνοθέτησαν, για να στήσουν μια προβοκάτσια εις βάρος μας.
Οι Ρώσοι βιάζουν, λεηλατούν, καίνε, ισοπεδώνουν πόλεις, εκτελούν αμάχους, βομβαρδίζουν νοσοκομεία, καταφύγια πολιτών, αστικές ζώνες χωρίς στρατιωτική παρουσία καταγγέλλουν οι Ουκρανοί. Προσφέροντας και άφθονες μαρτυρίες, αναφορές, τοποθεσίες.
Όχι απαντούν οι Ρώσοι. Εσείς πυροβολείτε τους αιχμαλώτους μας, προ ημερών βγήκε μέχρι και Ουκρανός που διαχειρίζεται νοσοκομείο εκστρατείας και δήλωσε πως «έχω δώσει εντολή στους γιατρούς να ευνουχίζουν τους Ρώσους τραυματίες» (αν και μετά τα απέσυρε…). Ακόμη η Μόσχα καταγγέλλει το τάγμα Αζόφ αλλά και άλλες ακροδεξιές και εθνικιστικές ουκρανικές πολιτοφυλακές ότι κάνουν όργια, τόσο σε βάρος Ρώσων αιχμαλώτων και ουκρανών πολιτών, όσο και σκηνοθεσίες ρωσικών ωμοτήτων.
Μπορούμε να βγάλουμε συμπέρασμα από αυτή την αντιπαράθεση; Πρακτικά και εν μέσω πολέμου πολύ δύσκολα. Οι εικόνες και οι αναφορές των εκατοντάδων δημοσιογράφων που βρίσκονται στην Ουκρανία (με δεκάδες από αυτούς να έχουν ήδη σκοτωθεί, άρα περισσεύουν εδώ οι χυδαίες νύξεις ότι «είναι όλοι πληρωμένοι»), είναι όμως αδιαμφισβήτητες. Εγκλήματα πολέμου γίνονται συνεχώς και κυρίως με ευθύνη του εισβολέα που «ήρξατο χειρών αδίκων». Άμαχοι σφάζονται, εγκλωβίζονται, βομβαρδίζονται, στερούνται τροφής και νερού και περίθαλψης, πόλεις ισοπεδώνονται, αιχμάλωτοι κακομεταχειρίζονται.
Το ερώτημα όμως του τίτλου όσο το μελετάμε εξειδικεύεται: Τελικά μας εκπλήττουν όλα αυτά; Τα θεωρούμε πρωτοφανή, απίστευτα; Δεν έχουμε δει άπειρες επαναλήψεις τους και ακόμη και από στρατούς πιο «οργανωμένων» χωρών και με υποτίθεται αυστηρό κώδικα συμπεριφοράς;
Τελικά πιστεύει κανείς, όσο ρωσόφιλος και να είναι, πως ένας στρατός που εισβάλλει κατά εκατοντάδες χιλιάδες σε ένα σκληρό επιθετικό πόλεμο, ότι τον διεξάγει «με τον -ρωσικό- σταυρό στο χέρι»; Έχει κανείς την ψευδαίσθηση, ή πιο σωστά την παραίσθηση, πως στο πεδίο της μάχης, ο εισβολέας, που έχει ήδη γαλουχηθεί από την Πουτινική ερμηνεία πως απέναντι του βρίσκονται οι «νοσταλγοί των Ναζί και οι αναβιωτές του Χίτλερ, Ουκρανοί» θα φερθεί κόσμια; Ηθικά; Με αυτοέλεγχο; Πως μετά από εβδομάδες μαχών, αιματηρές, σε αρκετά σημεία του μετώπου και άκαρπες, ή ακόμη χειρότερα για τον εισβολέα, τώρα με υποχώρηση, πως δεν θα ξεσπάσει στον όποιον βρει μπροστά του;
Έχει μήπως κανείς την φαντασίωση πως η εκπαίδευση των Ρώσων στρατιωτών που είναι διάσημη για τη σκληρότητα της (με καψόνια που δεν τα διανοείται δυτικός στρατιώτης) δεν παράγει ανθρώπινα «αυτόματα»; Ή πιστεύει κανείς πως οι μόνιμοι Ρώσοι στρατιώτες και οι κατώτεροι αξιωματικοί, που έχουν καταταγεί για να πάρουν ένα πενιχρό μισθό, και με τεράστια προβλήματα αλκοολισμού (χρόνιο ζήτημα στις ρωσικές ένοπλες δυνάμεις) θα γνωρίζουν τις Συμβάσεις της Χάγης, ή θα έχουν την ικανότητα ψύχραιμης ανάλυσης και συμπεριφοράς στο πεδίο της μάχης, και πως δεν θα λεηλατήσουν και δεν θα αποκτηνωθούν;
Αλλά και αντίστροφα. Πιστεύει κανείς πως η Ουκρανική αντίσταση διεξάγεται «δια κανόνων»; Πως ο Ουκρανός στρατιώτης βλέποντας τον Ρώσο εισβολέα, θα τον σεβαστεί, αξιολογήσει ως «ανθρώπινο όν» όταν τον συλλάβει; Πως θα τον περιθάλψει; Όταν ο ίδιος ο Ουκρανός Πρόεδρος, ο Ζελένσκι αποκαλεί τους Ρώσους «ζώα, κτήνη, εγκληματίες», τι ακριβώς θα πράξουν οι στρατιώτες του στο πεδίο; Πιστεύει κανείς, όσο ουκρανόφιλος και να είναι, πως παραστρατιωτικές αλλά δυστυχώς και πλήρως ενταγμένες στον Ουκρανικό Στρατό νεοναζιστικές και εθνικιστικές ομάδες σαν το Τάγμα Αζόφ (που τώρα «εξαγνίζονται» ως υπερασπιστές της χώρας), θα αντιμετωπίσουν τους Ρώσους με πολεμική αβρότητα; Έχοντας οι ίδιοι επάνω τους τατουάζ με τον “Μαύρο Ήλιο” των SS;
Ή μήπως κανείς πιστεύει πως σε έναν πόλεμο που διεξάγεται σε πρωτοφανή «ζωντανή αναμετάδοση» (εδώ πράγματι, έχουμε μια… παγκόσμια πρώτη), κάθε πλευρά δεν θα εκμεταλλευθεί ότι μπορεί, από προβοκάτσιες, φήμες, παραπλανήσεις, για να εκθέσει τον αντίπαλο της και να αιτιολογήσει και νομιμοποιήσει τις δικές της δράσεις;
Ας μην είμαστε τουλάχιστον αφελείς. Και το μέγα λάθος λογικής και ηθικής θα είναι να επιχειρήσουμε να κατασκευάσουμε ένα «ζύγι» εγκλημάτων, και να το αναρτήσουμε πάνω από μια ρημαγμένη χώρα μελετώντας ποιος έκανε τι και πόσο, ώστε να δούμε που γέρνει η δική του ευθύνη και αν είναι λιγότερη έναντι του άλλου, να τον απαλλάξουμε.
Πως λοιπόν μπορούμε να κρίνουμε το τι συμβαίνει στην Ουκρανία; Αρχικά κατά περίπτωση και χωρίς συμψηφισμούς που είναι το «σπορ» της εποχής. Κάθε συμβάν, όποια πλευρά και να το καταγγέλλει, πρέπει να διερευνηθεί εξαντλητικά. Και ας κρατήσουν δεκαετίες τα σχετικά δικαστήρια. Στα εγκλήματα του εμφυλίου της Γιουγκοσλαβίας κράτησαν είκοσι χρόνια οι σχετικές έρευνες, οι δίκες στο ειδικό Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο και ακόμη συνεχίζονται οι ανασκαφές τάφων, η αναζήτηση δειγμάτων DNA, η καταγραφή μαρτυριών. Στην δική μας, την κατακαμένη Κύπρο από την Τουρκική εισβολή, κοντά 50 χρόνια αργότερα και έως σήμερα γίνονται αποκομιδές οστών και ανασκαφές και ταυτοποιήσεις νεκρών για να μάθουμε επιτέλους την τύχη των αγνοουμένων, και ορθά και δίκαια αυτή η έρευνα δεν θα σταματήσει ποτέ, ούτε βέβαια ο καταλογισμός ευθυνών. Το ίδιο θλιβερό αλλά απαραίτητο λοιπόν οφείλουμε να κάνουμε, ως παγκόσμια κοινότητα και στην Ουκρανία.
Στη συνέχεια: Η αναζήτηση ευθυνών θα πρέπει να θίξει και τους ενεργά υψηλά ιθύνοντες ή επιτρέποντες τις σφαγές. Γιατί τον τοπικό διοικητή, τον βιαστή στρατιώτη, τον παραστρατιωτικό, ίσως μπορείς να τον βρεις, ίσως και να τον τιμωρήσεις. Στα ανώτερα κλιμάκια όμως, είναι δεδομένο πως θα δυσκολευθεί η διεθνής δικαιοσύνη να φθάσει. Ειδικά αν οι «κεφαλές» καλύπτονται από τον θεσμό τους, την ισχύ τους, την διεθνή υποκρισία που θα έχει διαγράψει τα όσα επέτρεψαν ή δεν απέφυγαν. Αλλά και εκεί, έστω η κατακραυγή, πρέπει να καταχωρηθεί στη συγγραφή της ιστορίας.
Τέλος, για να μπει ένα τέλος άμεσα σε όσα γίνονται τώρα. Η λύση είναι μια. Η παύση του πολέμου και η αποχώρηση της Ρωσίας από την Ουκρανία. Καθώς αυτή αδίκως εισέβαλε, αδίκως και υπέρμετρα κλιμάκωσε, αδίκως παρήγαγε ένα δικό της «δίκαιο» εισβολής, ενώ είχε ειρηνικές ή έστω ηπιότερες εναλλακτικές. Ο σεβασμός που οφείλουμε στο ρωσικό λαό, στην ιστορία του, στις θυσίες του, στον πολιτισμό του, η συμπάθεια που έχουμε για την από Βυζαντίου στενή μας σχέση, η γειτνίαση μας εδώ και εκατονταετίες σε μια υπό διαμόρφωση Ευρώπη των «εθνών», δεν μπορεί να χρησιμεύει ως φερετζές ευθυνών και ωμοτήτων. Παράλληλα, ο ίδιος σεβασμός και η συμπάθεια προς το ουκρανικό έθνος που τώρα διαμορφώνεται και είναι υπό καταδίωξη, δεν μπορεί να γίνει αιτιολόγηση παρεκτροπών.
Ομόθυμη καταδίκη της Σφαγής στη Bucha, αρνούνται τα εγκλήματα πολέμου οι Ρώσοι
Και ακόμη, η δική μας, εγχώρια ελληνική αλλά και ευρωπαϊκή εμμονή για ιστορικό αναθεωρητισμό, για αφελή και αποστασιοποιημένη ερμηνεία των «ανατολικών», η αφ’ υψηλού θεώρηση ιστορικών ζητημάτων που δεν κατανοούμε ή δεν αξιολογούμε, η μανιώδης εξίσωση κάθε καθεστώτος με το έρεβος ως μέθοδος απαξίωσης του, θα είναι το δικό μας πεδίο ενδοσκόπησης και ανατροπής. Η ιστορία ούτε τελειώνει όπως είχαν προβλέψει κάποιοι, ούτε γράφεται μονοδιάστατα και τροπαιοφόρα.
Υπό κανονικές συνθήκες το να αφαιρέσεις μία ανθρώπινη ζωή είναι έγκλημα.
Στον πόλεμο όμως μπορείς να ρίξεις μια βόμβα με λάθος υπολογισμό ή να φύγει ένας πύραυλος από την πορεία του και να σκοτώσεις 2 παιδάκια με τη μητέρα τους σε ένα σπίτι και να είναι απλά Τρίτη. Έγκλημα γίνεται ανάλογα με το ποιος την έριξε και που την έριξε. Γιαυτό και η λέξη έγκλημα δίπλα στη λέξη πόλεμος είναι όρος επιεικώς βλακώδης!
Ανάμεσα στα άρθρα που βάζετε στο σώμα του κειμένου λείπουν δύο πολύ όμορφα άρθρα τα οποία ίσως θα έπρεπε να είναι και τα μόνα που αξίζει να μπουν. Το πρώτο είναι το
Επί τον τύπον των ήλων: Η Δύση και οι “λιγότερο νεκροί” του Αφγανιστάν
και ένα ακόμα που αναφέρει τον τρόπο με τον οποίο δε μιλάμε για νεκρούς αλλά για casualties ή killed in action, Deceased κοκ και δε μπορώ να το βρω αυτή τη στιγμή.
Τέλος να πω ότι πραγματικά έχω κουραστεί με όλη αυτή την προπαγάνδα (δεν κάνετε εσείς προπαγάνδα αλλά η γνώμη του κάθε πολιτικού αυτό είναι). Είτε είναι από το το Ζελένσκι είτε από τον παππού τον Μπάιντεν που παραπατάει όπως ο Ερντογάν btw είτε από τον Πούτιν είτε από όλους τους υπόλοιπους προέδρους και πρωθυπουργούς που τρέχουν σαν τα τσιράκια του γραφείου γιατί είπε μια ιδέα το αφεντικό και πρέπει να δείξουν ενθουσιασμό, προθυμία και ζήλο!
Χωρίς να καταλαβαίνουν
Χωρίς να τους νοιάζει
Χωρίς να ξέρουν καν τι κάνουν
Πεθαίνουν άνθρωποι. Αυτό είναι έγκλημα. Όλα τα άλλα είναι πολιτική.
Σωστός κ.Κτενά. σε όλα σας. Δεν υπάρχει πόλεμος που έχει σεβαστεί την ανθρώπινη ζωή. Όπως και δεν υπάρχουν εγκλήματα πολέμου που την ευθύνη την έχει απλά ο στρατιώτης που τα διαπράττει. Η ευθύνη είναι πάντα στην κεφαλές των εμπολέμων κρατών. Όπως βέβαια δεν υπάρχει και έγκλημα πολέμου που να βρίσκει άλλοθι σαν απάντηση για έτερο έγκλημα πολέμου που διαπράχθηκε από τον αντιμαχόμενο. Η καταδίκη και αποτροπιασμός μας πρέπει να είναι για όλα(Βνοντιν Χουτορ, Κύπρος, Μπούτσα, Καλάβρυτα, Δρέσδη, Ουραντουρ Σουρ Γκλαν, Κατυν κ.λ.π)και δεν έχουμε την πολυτέλεια να τα ξεχωρίσουμε και να τα δικαιολογήσουμε. Επίσης το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να τα ξεπλύνουμε όσα χρόνια και να περάσουν.
Λευτεριά στην Κύπρο μας.
Mπραβο ρε Χρηστο. Κουνάω καταφατικά το κεφάλι με σφιγμένα χειλη και μαυρισμένη ψυχή.
Ας σκεφτει καποιος απλα να σκεφτει ξαναλεω τι θα γινει σε περιπτωση συρραξης ελλαδας τουρκιας ,ποσοι κανονες θα πανε περιπατο
+100, δε θα άλλαζα ούτε κόμμα
KUDOS & THUMBS UP!
Χίλια μπραβο φίλε μου.. ΑΠΟ ΟΛΕΣ τις πλευρές ολόσωστος. Έτσι νιώθω και γω σε όλα όσα θιγεις.
Ως απάντηση στον τίτλο του άρθρου:
https://www.ptisidiastima.com/evropaikes-xores-apelavnoun-rosous-diplomates/
Αρα ναι, γίνονται, και αυτοί που τα κάνουν είναι οι Ρώσοι.
Κάθε συζήτηση πρέπει να ξεκινάει από το ότι η Ρωσία εισέβαλε και έχει την απόλυτη ευθύνη για το πόλεμο. Για τα επιμέρους γεγόνοτα είναι συνήθως δύσκολο να βγει συμπέρασμα.
Well done…Balanced as all things should be….
Δεν θα κανω τον ηθικολογο. Δεν ειμαι αξιος να κρινω αν η εκστρατεια της Δυσης στο Ιρακ και το Αφγανισταν ειναι πιο δικαιολογημενες απο την εισβολη στην Ουκρανια. Δεν με νοιαζει κιολας.
Αυτο που εχει σημασια ειναι οτι ανθρωποι πεθαινουν χωρις λογο. Η Ρωσια ειχε πραγματι τροπους να διεκδικησει αυτα που ηθελε χωρις να φτασει σε αυτο το σημειο.
Η Δυση μπορουσε να μην εχει σπρωξει την Ρωσια τοσο πολυ
αλλα αυτα τωρα δεν μετρουν.
Αυτο που μετρα ειναι να κανουν ολοι -και ειδικοτερα η ΕΕ- τα παντα για να σταματησει η συρραξη. Δεν ειναι ωρα να χαιρομαστε για την αυξηση των αμυντικων προυπολογισμων και αλλα τετοια.
Το άρθρο του κ. Κτενά ως συνήθως θίγει τα δύσκολα. Και μας κατσαδιάζει τους σχολιαστές για τις αφελείς οπαδικές απόψεις που εκφράζουμε κατά καιρούς, όχι μόνο επί των φρεγατών αλλά επί παντός επιστητού.
Κατά τα άλλα εγώ ήθελα να προσθέσω το εξής. Οι θηριωδίες διαπράτονται από όλους στον πόλεμο αλλά από κάποιους πιο πολύ. Ποιοι είναι αυτοί συνήθως;
Ο Β’ΠΠ είναι τεράστια δεξαμενή άντλησης στοιχείων. Δεν θα αναφέρω τα Νταχάου των Γερμανών και την Νανκινγκ των Γιαπωνέζων, αυτά είναι γνωστά. Περισσότερο ενδιαφέρον έχει ότι οι Γερμανοί στρατιώτες που παραδίνονταν το ’45 έκαναν όποτε μπορούσαν επιλογή σε ποιούς συμμάχους θα παραδοθούν για να αυξήσουν τις πιθανότητες επιβίωσής τους. Η πρώτη επιλογή ήταν οι Βρετανοί. Η δεύτερη οι Αμερικάνοι. Και η τελευταία οι Σοβιετικοί.
Τους τελευταίους ας τους αφήσουμε απ’ έξω. Διότι οι θηριωδίες των Γερμανών στη Ρωσία που είχαν προηγηθεί τους βγάζουν εκτός, λογικό να φοβούνται αντεκδίκηση οι Γερμανοί. Από τους άλλους δύο όμως – Βρετανούς και Αμερικάνους – προκύπτει ένα ενδιαφέρον συμπέρασμα. Με τη λογική της εκδίκησης, θα περίμενε κανείς οι Γερμανοί να επιλέγουν Αμερικάνους, όχι Βρετανούς. Οι τελευταίοι είχαν πολεμήσει περισσότερα χρόνια, είχαν βομβαρδιστεί οι πόλεις και οι πολίτες τους, είχαν ματώσει πολύ περισσότερο από τους πρώτους. Κι’ όμως. Η κουλτούρα του βρετανικού στρατού, δλδ η πειθαρχία, ο σεβασμός στη διοικητική ιεραρχία αλλά και η στόφα των αξιωματικών του έκανε τους Γερμανούς να αισθάνονται πιο ασφαλείς στα χέρια των Βρετανών, παρά στα χέρια των καομπόηδων συμμάχων τους.
Αυτό που θέλω να πω τελικά είναι να μην κρίνουμε έναν λαό συνολικά από αυτά που κάνει ή δεν κάνει το στράτευμά του στον πόλεμο. Αλλά το ίδιο το στράτευμά του. Όσο πιο πολύ σέβεται τις παραδόσεις του και τον εαυτό του σαν ζωντανός οργανισμός ένας στρατός, τόσο λιγότερες θηριωδίες θα επιτρέπει να συμβούν. Αντίθετα, όσο πιο κατσαπλιάδες είναι οι αντίπαλοί, τόσο το χειρότερο για όποιον βρεθεί στο δρόμο τους – ένστολος ή μη.
Χαίρομαι κύριε Κτενά να σας διαβάζω. Συνεχίστε την καταπληκτική δουλειά σας με την ίδια νηφαλιότητα και αμεροληψία!!
Απλά συγχαρητήρια Χρήστο, ευχαριστούμε
Καταπληκτικό άρθρο, ότι πιο ψύχραιμο και σοβαρό αυτή τη στιγμή. Ο πόλεμος είναι η κόλαση πάνω στη Γη, είναι έγκλημα από μόνος του, οι υλικές καταστροφές είναι τίποτα μπροστά στην καταστροφή των ανθρώπινων ζωών και ψυχών. Θα πάρει δεκαετίες να επουλωθούν οι πληγές.
Υπάρχουν σαφείς διεθνείς συμβάσεις ,που συγκροτούν αυτό που λέμε διεθνές δίκαιο .Μα ς διαφεύγει όμως ότι δεν υπάρχει μια ανεξάρτητη “διεθνής” αστυνομία να το εφαρμόσει .Οπότε οι όποιες στοιχειώδες εφαρμογές στο όνομα του δικαίου αυτού αφορούν μικρούς “παίχτες”. Θεωρητικά ο ΟΗΕ θα μπορούσε να έχει αυτό τον ρόλο. Όμως λόγω του βέτο της ομάδας των ισχυρών αυτό το “δίκαιο” δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε αυτός λόγω της ανάγκης ομοφωνίας. Αρά στην πράξη ισχύει το δίκαιο του ισχυρότερου δλδ δεν υπάρχει ουσιαστικό δίκαιο ..Είμαστε απλά μια ζούγκλα..απλα΄ το εξωραΐζουμε με διάφορες δομές μ ε πομπώδη τίτλους Για αυτό τα κράτη εξοπλίζονται ,εκπαιδεύουν τον κόσμο τους κάνουν συμμαχίες που δεν θα έκαναν ,χάνουν τελικά την ανεξαρτησίας τους..απαλ δεν μπορούν αν το πούν ..Αν υπήρχε διεθνές δίκαιο με αξιόπιστη διαδικασία εφαρμογής δεν θα γίνονταν πόλεμοι στην γη …
Συγχαρητήρια ξανά, κύριε Κτενά.
Πολύ σωστά όλα όσα λέτε Κ.Κτένα και μου δώσατε πάσα για ένα βίντεο που είδα σήμερα και φαίνεται ότι Ουκρανοί εκτέλεσαν Ρώσους στρατιώτες/αιχμαλώτους με τον ίδιο τρόπο που δολοφόνησαν οι Ρώσοι τους Ουκρανούς πολίτες. Εγκλήματα πολέμου κάνουν και οι 2 το έχω ξαναπεί εδώ μόνο που οι Ουκρανοί δεν έκαναν εισβολή σε καμία Ρωσία αλλά το αντίθετο. Όταν θα τελειώσουν όλα αυτά όσα χρόνια και να πάρει κάποιοι πρέπει να τιμωρηθούνε και μάλλον αυτό θα γίνει, Φυσικά είναι αδύνατο να πιάσουν όλους τους φυσικούς ενόχους αλλά κάποιοι φυσικοί και μη θα την πληρώσουν.
Κε Κτενα θα διαφωνισω ως προς το προβλημα αλκοολισμού στον Ρωσικό στρατό. Δεν ειναι χρόνιο, ειναι αιώνιο. Δεν υπάρχει αξιωματικός ή αποστρατος στα εργα του Ντοστογιεφσκι που να μην ηταν αλκοολικός
Συμφωνώ με το άρθρο.. Διαφωνώ στο σημείο ότι η Ρώσοι πληρώνονται πενιχρό μισθό..περνούν περισσότερα από τα στελέχη του ελληνικού στρατού κοντά στα 200 ευρώ παραπάνω για την ακρίβεια και έχουν σε περίπτωση που πεθάνουν πολύ καλύτερες συνθήκες για της οικογένειες τους από ότι ο ελληνικός στρατός… Και μιλάω για όλες της βαθμίδες… Και εννοείται εκεί με 60 λεπτά βάζεις βενζίνη και τα 10 αυγά έχουν ένα ευρώ… Με λίγα λόγια ο πενιχρός μισθός ποιυ λέτε εκτός ότι περνούν περισσότερα έχουν και την διπλάσια αξία σε σχέση με την Ελλάδα..
“Τις ήρξατο χειρών αδίκων” … Το ερώτημα από το οποίο αρχίζουν και στο οποίο τελειώνουν όλα, όπως και στο Β΄ ΠΠ, ευστόχως τίθεται στο άρθρο.
Από κει και πέρα, είναι δεδομένο ότι όσο μεγαλύτερες θηριωδίες του κατακτητή αποκαλύπτονται (και είδαμε αυτές τις μέρες εγκλήματα του εισβολέα που ανακαλούν στη μνήμη τη γερμανική ναζιστική κατοχή στον τόπο μας …), τόσο θα αυξάνουν οι καταγγελίες εις βάρος του αμυνομένου, στην αέναη προσπάθεια συμψηφισμών και βολικών εξορκισμών της “φρίκης του πολέμου”, ανέξοδων και ανώδυνων εξορκισμών που μας επιτρέπουν να κοιμόμαστε πιο ήσυχοι τα βράδυα ….
Εξαιρετικό άρθρο!
φανταστικό άρθρο..συγχαρητήρια!
Προσυπογράφω σε ολα!!!Στο αρθρο δεν θα άλλαζα ή θα πρόσθετα κατι!!
Συγχαρητήρια κύριε Κτενά