Θα θυμηθεί κανείς πολιτικός αρχηγός τις Ένοπλες Δυνάμεις στη ΔΕΘ;

Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης είναι η αγαπημένη έκθεση του πολιτικού φάσματος της χώρας. Μια εξαιρετική έκθεση, που κάποτε ήταν σημείο αναφοράς για τα Βαλκάνια, αλλά πλέον στις μέρες μας παίζει ένα μειωμένο ρόλο σε σχέση με παλαιότερες δεκαετίες. Το θέμα όμως είναι πως σε κάθε ΔΕΘ, εμφανίζονται οι πολιτικοί αρχηγοί, για να “μιλήσουν”. Στην πραγματικότητα, δεν μιλούν, απλά υπόσχονται. Υπόσχονται παροχές σε χρήμα ή σε είδος, και συνήθως απευθύνονται στο πολιτικό τους ακροατήριο.
Φέτος στην ΔΕΘ αναμένεται με περίσσια προσμονή η ομιλία του πρωθυπουργού και του προέδρου της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Καθώς θεωρείται πως έχουμε μπει σε μια άτυπη προεκλογική περίοδο (άλλωστε έχουμε εκλογές για την αυτοδιοίκηση και την ΕΕ τον Μάιο), και οι δυο ηγέτες θα μιλήσουν προκειμένου να εξηγήσουν το όραμά τους για την Ελλάδα της “επόμενης μέρας”. Και καλά θα κάνουν.

Επίσκεψη Αλέξη Τσίπρα στην 130 ΣΜ: «Σε 2,5 χρόνια τα πρώτα εκσυγχρονισμένα F-16 στην Ελλάδα»

 
Διαβάζοντας τον φυλοκυβερνητικό (κι όχι μόνο) τύπο, αντιλαμβανόμαστε πως υπάρχει μια απίστευτη κινητικότητα σε όλα τα υπουργεία, και ειδικά το Οικονομικών. Μετρούν και ξαναμετρούν τα κουκιά, προκειμένου να δουν τι απομένει, προκειμένου να το υποσχεθεί ο Πρωθυπουργός. Βασικός στόχος η αποφυγή περαιτέρω περικοπής των συντάξεων από 1/1/2019. Μιας και το νούμερο “δεν βγαίνει”, τα οικονομικά επιτελεία δουλεύουν σε “εναλλακτικά σενάρια”. Και καλά κάνουν, αυτή είναι η δουλειά τους. Ακούγονται σενάρια για ένα “σούπερ” επίδομα ή 13η σύνταξη και άλλα ωραία. Λογικά όλα αυτά, οι επιδοματούχοι ψηφίζουν.
Η Αξιωματική Αντιπολίτευση με την σειρά της θα παρουσιάσει το δικό της πρόγραμμα, προσπαθώντας να κάνει “ρελάνς” στην επιδοματική πολιτική της κυβέρνησης. Ήδη έχει υποσχεθεί μείωση εισφορών και φορολογίας, αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού διαφόρων φόρων κοκ, προκειμένου να ανασάνει η μεσαία τάξη που αγκομαχά.

Ο Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας και ο ΥΕΘΑ Πάνος Καμμένος στην 135 ΣΜ στη Σκύρο

 
Ο λόγος που δεν μιλάμε για τα υπόλοιπα Κόμματα (του Δημοκρατικού Τόξου, τα άλλα δεν μας ενδιαφέρουν) είναι γιατι τα υπόλοιπα Κόμματα δεν προβλέπεται να αναλάβουν άμεσα την Διακυβέρνηση της Χώρας. Συνεπώς είναι πολύ εύκολο γι’αυτά να υποσχεθούν τα πάντα, από την στιγμή που δεν θα κληθούν ποτέ να τα εφαρμόσουν. Κι αν τα εφαρμόσουν σε κάποια συγκυβέρνηση, θα είναι υπό την Αιγίδα κάποιου μεγάλου κόμματος, συνεπώς δεν θα φταίει ποτέ ο μικρός, πάντα ο μεγάλος!
Αυτό που όμως ποτέ δεν βλέπουμε είναι κανείς να μιλάει για την ανάγκη ενίσχυσης των Ενόπλων Δυνάμεων. Κανείς δεν πρόκειται να βγει για παράδειγμα “θα αγοράσουμε 10 μαχητικά”. Ο λόγος είναι απλός, οι αμυντικές δαπάνες ήταν ανέκαθεν δαιμονοποιημένες στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση από τότε που ήταν στην αντιπολίτευση για παράδειγμα κυνηγούσε κάθε είδους αμυντική προμήθεια. Την “ταφόπλακα” την έβαλε η βασιλεία Τσοχατζόπουλου στο Υπουργείου, που αμφιβάλει κανείς αν αγοράστηκε κάτι περισσότερο από σφαίρες χωρίς “μίζα”. Και καθώς είμαστε η χώρα “κι εμένα ποιος μου λέει ότι…”, οι επόμενες ηγεσίες φρόντισαν να αφήσουν την Ελλάδα χωρίς αναγκαιές προμήθειες. Πέρασε δε και Υπουργός που δεν υπέγραψε τίποτα, ίσως για να μην “μπλέξει”.
Θα βρεθεί κανείς να πει την αλήθεια στον Ελληνικό Λαό; Θα πει ότι και Σύνορα έχει το Αιγαίο, και δεν ανήκει στα Ψάρια του, και πως Στρατηγέ τελικά υπάρχει κίνδυνος να πάμε σε πόλεμο; Θα πει κάποιος πως θα αυξήσει τις αμυντικές δαπάνες σε βάρος κάποιας άλλη παροχής; πως δεν μπορούμε να περιμένουμε να “ανακάμψει” η χώρα για να ξεκινήσουμε αμυντικές δαπάνες; πως οι Τούρκοι έχουν εξοπλιστεί σαν αστακοί, και πρέπει να κάνουμε κάτι;

Στον καιρό του Μητσοτάκη

 
Και κάπου πρέπει να πούμε την αλήθεια. Οι αμυντικές δαπάνες δεν είναι “χαμένα λεφτά” αν σχεδιαστούν σωστά. Αν για παράδειγμα φτιάξουμε ένα σωστό ναυπηγικό πρόγραμμα για 12 φρεγάτες σε βάθος 20 ετών, τότε μπορούμε να στηρίξουμε τον ναυπηγικό κλάδο, να μείνουν νέοι στην χώρα μας, να βρει κόσμος εργασία σε βαριά βιομηχανία. Αν φτιαχτεί πρόγραμμα για 2000 (πχ) οχήματα, θα γίνει το ίδιο. Αν ξεκινήσουμε πρόγραμμα UAV/UCAV, θα δημιουργηθεί ολόκληρη αλυσίδα αξίας για την χώρα, από τα πανεπιστήμια, τις εταιρείες, του εργαζομένους κοκ. Το χρήμα θα κινηθεί τόσες πολλές φορές εντός συνόρων, που θα επιστρέψει πολλαπλάσιο στο Υπουργείο Οικονομικών.
Κι αν είναι δύσκολα όλα αυτά, αν δεν μπορεί κανείς να πάρει το δυσβάστακτο “πολιτικό κόστος”, γιατί δεν κάνει κάτι άλλο πιο απλό; Δεν αυξάνει τους εισακτέους στις Στρατιωτικές Σχολές και Σώματα Ασφαλείας; Γιατί δεν συστήνει ένα Διακομματικό Όργανο για την αμυντική σχεδίαση της χώρας; Που θα λαμβάνει μακροχρόνιες αποφάσεις, που δεν θα αλλάζουν ανάλογα με το που φυσάει ο άνεμος της πολιτικής.
Δεν ζητάμε παράλογα πράγματα. Ξέρουμε ότι είναι πολύ πιο εύκολο, και προσοδοφόρο πολιτικά να βγουν άλλες 2,3 10 χιλιάδες θέσεις κηπουρών, κουρδιστών πιάνου ή καθαριστριών σε δημόσιους οργανισμούς, υπηρεσίες και ΟΤΑ. Αλλά μάλλον κανείς από αυτούς δεν θα βοηθήσει, γιατί δεν θα μπορεί, όταν οι Τούρκοι αποφασίσουν να δοκιμάσουν την άμυνα της χώρας.