Η κατανοητή άγνοια πολλών για το πως ακριβώς λειτουργεί η Πολεμική μας Αεροπορία, για τις μεγάλες επιχειρησιακές και τεχνικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει όταν έχει συνεχείς ημέρες σκληρών αποστολών, όπως αυτές της πυρόσβεσης έχει οδηγήσει και σε αυστηρή κριτική. Η αλήθεια όμως είναι πιο σύνθετη. Ένας αεροπορικός πυροσβεστικός στόλος που εδώ και μια εβδομάδα «τρέχει» συνεχώς, σε όλη την Ελλάδα, για 14-15 ώρες τη μέρα κάθε μέρα και ζημιές θα βγάλει και συντήρηση θα χρειαστεί και όλα πρέπει να διορθωθούν σε ελάχιστο χρόνο. Με την ψυχή στο στόμα αλλά και με μεγάλη προσοχή και τήρηση των πρωτοκόλλων ασφαλείας γιατί κανένα αεροσκάφος δεν σηκώνει «μαστορέματα» και βιασύνες.
Η προσπάθεια λοιπόν αυτή πληρωμάτων και τεχνικών δεν μπορεί να αμαυρώνεται. Αν έχουν γίνει λάθη και άστοχες επιλογές στη διασπορά των μέσων, αν έχουν αντιμετωπίσει ξαφνικά πολύ καπνό, έντονες τοπικές ριπές ανέμων, αν έχουν κληθεί να κάνουν πυρόσβεση σε πολύ δύσκολα σημεία να προσεγγίσει ακόμη και το πιο έμπειρο πλήρωμα, όλα αυτά είναι, δυστυχώς, μέρος των επιχειρήσεων σε πραγματικές συνθήκες.
Ιδεατά, ναι, όλοι θα θέλαμε να πετάνε ταυτόχρονα και όλη μέρα 50 και 60 και 70 ιπτάμενα μέσα συν τα 9-10 που ήρθαν από το εξωτερικό, να είναι σε όλη τη χώρα, να μην χρειάζονται συντήρηση, να μην βγάζουν βλάβες, να μην πρέπει να ανεφοδιαστούν, να μετακινούνται αστραπιαία από το ένα πύρινο μέτωπο στο άλλο, να είναι κάθε ρίψη τους τέλεια κ.ο.κ. Στην πράξη αυτό που συμβαίνει είναι πως μια μικρή ομάδα λίγων εκατοντάδων ανθρώπων της Πολεμικής Αεροπορίας εργάζεται και επιχειρεί στα όρια της, με σαφή κίνδυνο της ζωής τους, έχοντας στα χέρια τους υλικό πολλών ετών, με δεδομένους τεχνικούς και λειτουργικούς περιορισμούς, τους οποίους όμως καταφέρνουν να ξεπερνούν πολλές φορές στη μέρα. Αυτή είναι η ζωή τους και η προσφορά τους και τους αξίζει σεβασμός.
Για ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των τεχνικών όλων των τύπων αφων της Π.Α. αυτό που περιγράφει το άρθρο είναι ρουτίνα. Μια ρουτίνα όμως αλτρουισμού και υπευθυνότητας, γνωρίζοντας ότι το καλώς εννοούμενο καθήκον είναι η αιχμή του δόρατος σε όλο το οπλοστάσιο της. Ίσως πολλοί να μην μπορούν ή να μην θέλουν, δυστυχώς, να το καταλάβουν αλλά αυτοί οι άνθρωποι δίνουν ψυχή και σώμα σε αυτό που κάνουν, μερικές φορές με ελλείψεις σε υλικό και εξοπλισμό. Το ίδιο, θέλω να πιστεύω, ισχύει και στα υπόλοιπα σώματα. Επειδή μερικές φορές είμαστε άδικοι απέναντι τους και εννοώ σε αυτούς τους “μικρούς”, που βγάζουν το φίδι από την τρύπα στην τεχνική υποστήριξη τους.
Πρεπει να πουμε ενα μεγαλο ευχαριστω στα στελεχη των Ενοπλων Δυναμεων αλλα και των Σωματων Ασφαλειας που κανουν το καθηκον τους ολο το 24ωρο κατω απο δυσκολες συνθηκες.
Επισης, κ. Κτενα, το περιοδικο σας ειχε παρουσιασει την λυση των Firehawk.
Μια αλλη ιδεα που ισως να αξιζε να παρουσιασετε, ειναι η αγορα ολοκαινουριων ελικοπτερων Chinook με διαμορφωση αεροπυροσβεσης (firefighting), οπου το ελικοπτερο μεταφερει προσθαφαιρουμενη δεξαμενη νερου 3000 γαλονιων νερου στο εσωτερικο του ελικοπτερου, και πτυσομενο σωληνα για αντληση νερου απο τη θαλασσα, λιμνες, ποταμια κτλ.
Τα ελικοπτερα αυτα μπορουν να αποκτηθουν απο την πυροσβεστικη με Ευρωπαικη οικονομικη ενισχυση (π.χ. ΕΣΠΑ).
Ετσι τον χειμωνα οταν δεν υπαρχει κινδυνος πυρκαγιας, θα μπορει να αφαιρεθει η δεξαμενη νερου και ο σωληνας αντλησης απο το εσωτερικο του ελικοπτερου, και ετσι τα ελικοπτερα αυτα θα μπορουν να χρησιμοποιηθουν σε ρολο Ερευνας και Διασωσης (SAR), σε ρολο αεροδιακομηδης ασθενων, μεταφορας VIP κτλ.
Σε περιπτωση πολεμου θα μπορουν να χρησιμοποιηθουν για μεταφορα στρατευματων.
Πραγματικοί ΗΡΩΕΣ !